فقط چند ثانیه بیشتر

تو این قسمت از روز نامه‌ی 1402 می خوام درباره‌ی تجربه و اشتباه های خودم تو این مسیر صحبت کنم.

دختر عموم.

از پنج سالگی بهش دچار شد و ما هیچکدوم نمی دونستیم چطوری ولی بعد چندسال متوجه شدیم که از کی شروع شد.

ما رفته بودیم روستا، تصور کنید منه سه ساله و دختر عموی پنج ساله‌م داشتیم رو جاده‌ی خاکی روبه روی خونه‌شون راه میرفتیم که یه دفعه یه سگ رو از دور دیدیم و ما همونطوری وایسادیم که اون بره ولی یهویی حمله کرد سمت مون...ما هم فرار کردیم سمت خونه که من افتادم و دمپایی هام جا موند. دختر عموم که جلوتر از من بود فورا رفت دمپایی هام رو آورد و منو بلند کرد، سگه خیلی نزدیک شده بود که ما رسیدیم دره خونه و در بسته بود و تا اونجایی که یادمون بود همه خواب بودن، ما در رو محکم زدیم و داد زدیم که مادربزرگم اومد در رو باز کرد و سگ رو به راحتی ترسوند و دور کرد.

اون روز همه‌ش گریه می کردیم و همون اتفاق یه جورایی لکنت زبان دختر عموم رو تحریک کرد.

خانواده مون خیلی دنبال درمانش بودن، روانپزشک، طب سنتی و ...که در نهایت هیچکدوم جواب نداده و دختر عموم الان که بیست و یک سالشه هنوز هم لکنت زبان داره. گهگاهی بهتر میشه ولی گاهی هم بسیار شدید میشه.

من قبلا که بچه تر بودم متوجه‌ش نمی شدم به همین خاطر یادم نیست که موقع حرف زدن باهاش چی کار میکردم ولی یادمه از کلاس شیشم دقت کردم که چه حالتی به صورتم بگیرم که بفهمه من مشتاقه شنیدن حرفاشم و بفهمه که من هم داخل مکالمه شرکت دارم...من اون موقع نمی دونستم راه درستش چیه و به همین خاطر کاریو انجام دادم که از نظرم درست بود، جمله هاش رو تکمیل می کردم.

اگه تاحالا با افراد دارای لکنت زبان حرف زده باشید احتمالا متوجه می شید که رویه حروف خاصی بیشترین لکنت ایجاد میشه و در مواقع استرس زا لکنت شون بسیار شدید تر هم میشه؛ دخترعموی من روی حرف "س" و "خ" و "ف" بیشترین سختی رو داشت به طوریکه توی "سلام خوبی؟" همیشه ی همیشه لکنت داشت، مخصوصا پای تلفن و من چون می خواستم کمکش کنم همیشه خودم "سلام خوبی" رو میگفتم یا جمله هاش رو تکمیل می کردم تا وقتی کلاش هشتم یه ویدیو آموزش "ارتباط گرفتن با افراد دارای لکنت زبان" دیدم و درباره ی توی اینترنت تحقیق کردم.

بعد اون فهمیدم چه اشتباهاتی انجام دادم و اینا رو یاد گرفتم:

1- هیچوقت جمله شون رو تکمیل نکنید، چون این حس بهشون تلقین میشه که شما میخواین هرچه زودتر از شرِ شون خلاص شید.

2-موقع مکالمه باهاشون اینور رو اون ور رو نگا نکنید (این مورد رو خب باید برای همه افراد رعایت کرد)

3- اشتیاق تون رو نشون بدید

4- ازش نخواید که سریع تر حرف بزنه.(این مورد به شدت براشون استرس زاست و لکنت رو در لحظه شدید تر میکنه)

5- فقط چند ثانیه بیشتر نیازه که گوش بدید!

این جمله ی آخر یه جورایی کل تفکرم رو زد بهم اینطوری که "چیز بزرگی قرار نیست انجام بدم، فقط چند ثانیه بیشتر از آدم های دیگه زمان می خوان که حرف شون رو بزنن"

از اون موقع تا الان توی حرف زدن باهاش کلی پیشرفت کردم و همیشه زمانی که شایسته‌ اون دختر هست رو مشتاقانه بهش می دم.

.

.

.

.

بعضی ها میگن تو برخورد با آدم هایی که از هر لحاظی متفاوت‌ان باید به روشون نیارید این تفاوت رو و در عوض باید مثل یه آدم عادی باهاشون برخورد کنید. این کار، صادقانه بگم، برای من خیلی راحته ولی اشتباست!

شما با این کار غیر مستقیم بهشون می گید که برای اینکه توسط من پذیرفته بشی باید مثل بقیه باشی و اونا رو از درون نابود می کنید چون اونا مدام خودشون سرزنش می کنن که چرا شبیه بقیه نیستن و ممکنه که بقیه تظاهر کنن که اونا مثل بقیه‌ن ولی خودشون میدونن که نیستن و همین باعث انزوای اونا میشن.

در عوض، تو صحبت و تعامل باهاشون اینو بهشون منتقل کنید که از تفاوت‌شون آگاه هستید و اون ها رو پذیرفتید و لازم نیست توی چیزی که دست خودشون نبوده تغییری ایجاد کنن. اینطوری شما اون ارزش و احترامی که لیاقتش رو دارن رو بهشون هدیه میدید و تاثیر مثبتی توی زندگی شون خواهد داشت.

 ‌‌